Tenebrous flesh
The making of art is a physical activity, a kind of panmixia of the agent with his own urges. It is rooted in an aesthetic longing where uncertainty is welcomed, research and rhetorics are cast out of the house of art – words are overwhelmed by touch and perception.
There are a number of uses that words – or dicourse – can be put to. Discourse can, among other things, be an effective tool for concealing meaning, it evens out irregularities in thought and sense that seem to be getting out of hand. "What we cannot speak about we must pass over in silence", Ludwig Wittgenstein remarked many years ago, and ever since the intellectuals of the world have been citing these words feverishly – without it having a notable effect on their verbosity though. Even Wittgenstein himself was unable to heed his own advice, and after a short pause he resumed his loquacity. Discourse obscures meaning by maintaining the misconception that thought and meaning reside in words. "In the beginning was the Word", we hear John the evangelist shout from the Middle East, but a faint echo sounds from the distant past of our own part of the world: In the beginning there was void, darkness – and flesh.
Meaning, what we call the world, what we name and discuss at length, arises where flesh meets the dark void. BS's paintings are such collision sites. The violent eruptions of red hues on the surface of these huge metal sheets strengthen the associaton with the dissection of flesh, as if we were looking at enormous cleavers, hacking away at the tenebrious flesh of the universe.
The making of art is a physical activity, a kind of panmixia of the agent with his own urges. It is rooted in an aesthetic longing where uncertainty is welcomed, research and rhetorics are cast out of the house of art – words are overwhelmed by touch and perception.
There are a number of uses that words – or dicourse – can be put to. Discourse can, among other things, be an effective tool for concealing meaning, it evens out irregularities in thought and sense that seem to be getting out of hand. "What we cannot speak about we must pass over in silence", Ludwig Wittgenstein remarked many years ago, and ever since the intellectuals of the world have been citing these words feverishly – without it having a notable effect on their verbosity though. Even Wittgenstein himself was unable to heed his own advice, and after a short pause he resumed his loquacity. Discourse obscures meaning by maintaining the misconception that thought and meaning reside in words. "In the beginning was the Word", we hear John the evangelist shout from the Middle East, but a faint echo sounds from the distant past of our own part of the world: In the beginning there was void, darkness – and flesh.
Meaning, what we call the world, what we name and discuss at length, arises where flesh meets the dark void. BS's paintings are such collision sites. The violent eruptions of red hues on the surface of these huge metal sheets strengthen the associaton with the dissection of flesh, as if we were looking at enormous cleavers, hacking away at the tenebrious flesh of the universe.
Myrkt hold
Listsköpun er líkamlegt atferli, einskonar slembimökun gerandans við eigin hvatir. Kjarni málsins er fegurðarþrá þar sem óvissunni er boðið upp í dans, rannsóknum og málrófi er vísað út úr húsi listarinnar, snerting og skynjun verður orðunum yfirsterkari.
Það er hægt að hafa margvíslegar nytjar af orðum – eða orðræðu eins tíðkast hefur um sinn að kalla beitingu tungumáls. Orðræða getur til dæmis gagnast prýðilega til að breiða yfir merkingu, slétta úr misfellum hugsunar og skynjunar sem gerir sig líklega til að flæða út fyrir bakka. – Það á ekki að vera að blaðra um það sem ekki er hægt að koma orðum að sagði Ludwig Wittgenstein fyrir margt löngu og í þau orð hafa mannvitsbrekkur heimsins vitnað í þaula alla tíð síðan – og haldið svo áfram að blaðra. Sjálfum tókst Lúðvík ekki einusinni að hlýða eigin heilræði og var eftir stutta þögn farinn að láta dæluna ganga á ný. Orðræðan dregur fjöður yfir merkingu með því að viðhalda ranghugmynd um að merking og hugsun eigi lögheimili í orðunum: „Í upphafi var orðið“ hrópar Jóhannes guðspjallamaður austur í löndum en úr grárri forneskju okkar eigin heimshluta berst dauft bergmál: Í upphafi var tómið, myrkrið – og holdið.
Merkingin, það sem við köllum heiminn, gefum nöfn og setjum á ræður um, verður til þar sem holdið mætir myrku tóminu. Málverk BS eru slíkur skurðpunktur – skurðsár jafnvel. Þau eru unnin á gríðarstórar málmplötur og ofsafengið gos rauðra litatóna á fletinum styrkja hugrenningar um sundrun holds eins og hér séu að verki tröllaukin eggjárn sem svarfast um í myrku holdi heimsins.
Listsköpun er líkamlegt atferli, einskonar slembimökun gerandans við eigin hvatir. Kjarni málsins er fegurðarþrá þar sem óvissunni er boðið upp í dans, rannsóknum og málrófi er vísað út úr húsi listarinnar, snerting og skynjun verður orðunum yfirsterkari.
Það er hægt að hafa margvíslegar nytjar af orðum – eða orðræðu eins tíðkast hefur um sinn að kalla beitingu tungumáls. Orðræða getur til dæmis gagnast prýðilega til að breiða yfir merkingu, slétta úr misfellum hugsunar og skynjunar sem gerir sig líklega til að flæða út fyrir bakka. – Það á ekki að vera að blaðra um það sem ekki er hægt að koma orðum að sagði Ludwig Wittgenstein fyrir margt löngu og í þau orð hafa mannvitsbrekkur heimsins vitnað í þaula alla tíð síðan – og haldið svo áfram að blaðra. Sjálfum tókst Lúðvík ekki einusinni að hlýða eigin heilræði og var eftir stutta þögn farinn að láta dæluna ganga á ný. Orðræðan dregur fjöður yfir merkingu með því að viðhalda ranghugmynd um að merking og hugsun eigi lögheimili í orðunum: „Í upphafi var orðið“ hrópar Jóhannes guðspjallamaður austur í löndum en úr grárri forneskju okkar eigin heimshluta berst dauft bergmál: Í upphafi var tómið, myrkrið – og holdið.
Merkingin, það sem við köllum heiminn, gefum nöfn og setjum á ræður um, verður til þar sem holdið mætir myrku tóminu. Málverk BS eru slíkur skurðpunktur – skurðsár jafnvel. Þau eru unnin á gríðarstórar málmplötur og ofsafengið gos rauðra litatóna á fletinum styrkja hugrenningar um sundrun holds eins og hér séu að verki tröllaukin eggjárn sem svarfast um í myrku holdi heimsins.